Jazeker, daar is je wekelijkse reminder weer.. het is weer zondagavond, morgen gaat het vroege opstaan weer beginnen! Ik zal heel eerlijk bekennen dat het steeds moeilijker wordt om wekelijks een verslag te maken van alles wat ik doe, vooral nu we weer in de gewone routine zitten waarin we vroeg opstaan, ontbijten, uniformpjes aan, kindjes droppen op school, mezelf vermaken tot een uurtje of 3, kindjes ophalen op school, kindjes naar activiteiten brengen, kindjes ophalen, huiswerk doen met de kindjes, kindjes avondeten geven, kindjes in bad en kindjes in bed. Heerlijk weer hoor, zo’n week waarbij alles weer hetzelfde gaat en het niet zo druk is als die vakantie week ervoor.

Moeders is ook weer aan het werk gegaan, dat betekent dat de nanny en ik overdag alleen thuis zijn (met Annabel niet te vergeten!). Ook anders deze week is dat ik niet meer om de dag naar de dierenarts ben geweest, gelukkig! Ik mag nog een weekje langer doorgaan met het injecteren van uh.. de medicijnen? Tenminste, ik denk dat het medicijnen zijn… De haartjes zijn terug gegroeid op de plek waar het oor zat en zodra ik buiten ben om de lieverds eten te geven, zitten ze me vrolijk op te wachten. Alleen vrijdag weer even naar de dierenarts geweest en geloof me, deze keer was het een hele onderneming om daar te komen! Moeders was aan het lunchen met een vriendin en ik zou Annabel hier afleveren, daarna zou ik met Blueberry doorgaan naar de dierenarts. Nou oké, probeer het vooral niet voor je te zien want je gaat niet meer bij komen van het lachen:
Annabel heeft last van de tandjes die doorkomen, oftewel we zijn lekker veel aan het huilen. Op de vrijdag is de nanny er niet en aangezien moeders aan het lunchen was mocht ik oppassen (oh the joy!). Nadat Annabel heerlijk had geslapen was het tijd voor het eten. Helaas heeft ze echter iets nieuws ontdekt, zodra je eten naar binnen duwt spuugt zij het weer uit. Uiteindelijk is het toch gelukt en mocht ze even op de grond spelen. Nee, in de box spelen is niet meer te vertrouwen. Mevrouw begint te klimmen dus voor je het weet ligt ze op haar snufferd op de grond. Ze zat nog niet op de grond of ze begon te huilen. Ik in paniek een speentje erin gestopt maar nee, dat was natuurlijk niet goed genoeg. Toen kreeg ik een berichtje van moeders of ik om half 11 naar haar toe kon komen. Ja hoor, tuurlijk lukt het mij om in 20 minuten Annabel aangekleed en wel in de kinderwagen te krijgen, Blueberry in het kooitje te stoppen en een afstand van zeker 15 minuten af te leggen. Dus snel snel, Annabel eventjes laten huilen en moeilijk laten doen op de grond, Blueberry met tegenzin in het reismandje gestopt, Blueberry binnen op de grond gezet, ruzie gehad met Annabel om de jas aan te krijgen, Annabel in de wandelwagen, riempje vastzetten en gaan met die banaan! Op het moment dat ik de voordeur open doe zie ik dat het enorm hard regent, yes fijn dat kan ik echt gebruiken. Het plastic gepakt wat om de wandelwagen heen moet, geen idee hoe het hoort en hoe je het vast moet maken maar we leggen het er gewoon eventjes overheen. Ondertussen is Annabel natuurlijk nog steeds lekker aan het moeilijken in de wandelwagen en wordt het hele huis bij elkaar gegild. Met Blueberry in de reismand in mijn ene hand en met de andere hand de wandelwagen duwen op naar de lunchtent waar moeders aan het wachten was. En ja voor de oplettende lezer, geen handen vrij voor een paraplu dus ik werd lekker zeikes nat! Op het moment dat ik voor de lunchtent sta rennen er meteen twee medewerkers naar de deur om die voor mij open te houden, jazeker de Engelse hebben zeker goede manieren! Annabel afgezet en door naar de dierenarts met een konijn dat inmiddels ook zeikes nat was.

Anyway toen was het weekend en je raad het misschien al, ik ben een beetje grieperig geworden. Niet heel gek natuurlijk als je door de zeikende regen loopt en je de hele dag natte kleding aanhebt. De zaterdag dus lekker thuis gespendeerd met knallende koppijn en drie dikke truien! Vlucht naar huis geboekt voor 19 november want 20 november is het zover.. het lang verwachte gesprek op de pabo en hopelijk het moment dat ik kan zeggen dat ik ben afgestudeerd! (duimen en schietgebedjes mogen hoor!). De zondag heb ik toch actiever doorgebracht ondanks de hoofdpijn. Ik ben de heerlijke Engelse kerstsfeer in me op gaan nemen door naar hartje Londen te gaan. Heel wat kerstinkopen gedaan in Oxford street. Daarna nog even doorgelopen naar Regent street, Piccadilly Circus, Covent Garden en natuurlijk Westminster om even hallo tegen Ben te zeggen. Laat het nou toevallig ook Remembrance Day zijn, oftewel het was aardig druk in Westminster waar vandaag de herdenkingsceremonie was voor alle soldaten en slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog en alle oorlogen die helaas hebben moeten volgen.
En dat was zo’n beetje mijn week.

Ik ben me wel gaan realiseren, vandaag heeft het echt bevestigd, dat Londen een beetje zijn wow-factor aan het verliezen is. Toen ik in 2007 voor het eerst naar Londen ging met school ben ik verliefd geworden op deze prachtige stad en zijn inwoners. Het beeld dat iedereen van Londen kent kon ik niet vaak genoeg zien: Rode bussen, black taxi’s, Big Ben, London Eye, Tower Bridge, Tower of London, The City en natuurlijk de underground. Als ik deze dingen zag tijdens mijn tripjes die hebben gevolgd na 2007, verscheen er meteen een big smile op mijn gezicht! Ik voelde me thuis en kon er geen genoeg van krijgen. Een ritje in de metro? Ja super! Wie wil dat nou niet. Een foto van de Big Ben, maar natuurlijk dat hoort erbij! Nu ik in Londen woon (sorry, kan er nog steeds niet aan wennen) is het allemaal gewoon.
Een rode bus? Ja, hoe moet ik anders van punt A naar punt B komen. De underground? Ja hallo, ga toch geen uur in de bus zitten als ik het ook in een half uurtje en 3 keer overstappen kan doen. Black taxi? Spoedbezoekje naar de dierenarts en is er geen goedkope taxi in de buurt? Dan neem je die toch gewoon, er zijn er hier genoeg! Big Ben, London Eye, enz. hmm vandaag nog gezien en nog steeds hetzelfde en al die irritante toeristen die persé een foto moeten nemen die houden de boel op!
Ja helaas lieve mensen, de wow-factor van Londen is weg. Dit neemt niet weg dat ik hier nog steeds met een big smile door Londen loop en dat ik me hier nog steeds thuis voel! En die wow-factor? Die komt vast en zeker weer terug als ik hier niet meer woon. Echter blijf ik nog steeds stiekem een beetje hopen dat ik na deze 9 maanden hier blijf hangen en een mooi huisje weet te bemachtigen in deze prachtige, bruisende stad!

Op naar een nieuwe week vol van hetzelfde! Woohoo!
Liefs Yasmein :)